Wszystko to spowodowało, że nie kwalifikowały się do poważniejszych modyfikacji zaś ich gruntowna przebudowa byłaby nieopłacalna. W niezmienionej prawie postaci dotrwały do drugiej wojny światowej. Świadoma wad typu "R" Royal Navy wykorzystywała je jako "pancerniki drugiej klasy" - niemal wyłącznie do zadań eskortowych i ostrzeliwania nabrzeżnych pozycji przeciwnika (m.in. w Normandii). Zaraz po wojnie zostały wycofane i posłane na złom - wszystkie, poza jednym, który zatonął jeszcze w 1939 roku.

Pierwsza salwa trzech torped chybiła celu - tylko jeden z pocisków uderzył w dziobnicę pancernika, przerywając też łańcuch kotwiczny, który z głośnym pluskiem wpadł do wody, oraz powodując zalanie paru pomieszczeń w okolicy skrajnika dziobowego. Ku zdumieniu Priena na brytyjskim okręcie nie podniesiono z tego powodu alarmu - jak potem się okazało, mało kto w ogóle cokolwiek zauważył, nikt zaś nie skojarzył tego z atakiem, szczególnie podwodnym. Załoga spała zatem dalej...

Jako znajdujący się na terenie bazy wrak był od początku objęty ochroną, chociaż Marynarka zdjęła z niego w latach pięćdziesiątych śruby. Później dotarli do niego kilka razy nurkowie amatorzy, jednak były sporadyczne próby. Pancernik leży do dzisiaj praktycznie w takim samym stanie, w jakim zatonął - kilem do góry, na prawej burcie, z przechyłem około 45 stopni i w większości zgruchotanymi nadbudówkami, których szczątki spoczywają na dnie na prawo od niego. Poszycie okrętu dzieli od powierzchni tylko 7-8 metrów, przez co w pogodny dzień można dostrzec pod falami masyw kadłuba. W chwili obecnej HMS Royal Oak jest oficjalnie chronionym grobem wojennym i nurkowanie do niego, a nawet przepływanie łodzią nad oznaczonym boją miejscem jego spoczynku, wymaga specjalnego zezwolenia. Raz do roku nurkowie Marynarki schodzą do wraku aby wymienić przymocowaną do rufy banderę. Częściej zdarzają się wizyty techniczne - związane z kontrolą coraz silniejszego wycieku ropy z rdzewiejących zbiorników.

W 1989 a potem w 2000 roku Peter Rowlands przedsięwziął dwie oficjalne wyprawy do wraku - obie pod patronatem Royal Navy. Każda z nich zaowocowała materiałem filmowym, który jest obecnie dostępny. Także w 2000 miał miejsce na dnie niezwykły pogrzeb - prochy zmarłej w wieku 94 lat Dorothy Golding, wdowy po marynarzu poległym na HMS Royal Oak, zostały na prośbę jej rodziny umieszczone we wnętrzu wraku.

Już w tym stuleciu badania wraku były kontynuowane, aż doprowadziły one do zgromadzenia bogatej dokumentacji wraz ze szczegółowym obrazem 3D. Wyniki tych działań zostały zaprezentowane między innymi w filmie dokumentalnym, udostępnionym w październiku 2020 roku. W porównaniu z danymi sprzed dwudziestu lat widać postępujący rozpad struktury. Podobnie badane są także pozostałe, zalegające w Scapa Flow wraki (w i tym szczątki czterech pancerników z okresu Wielkiej Wojny).