Od brytyjskiego wzorca z tamtego czasu różnił się przede wszystkim ustawieniem wszystkich sześciu wież działowych na osi podłużnej okrętu. Dawało to znacznie cięższą salwę burtową, ale i powodowało, że aż cztery z tych wież okupowały niemal całą rufową część kadłuba. Było to rozwinięcie koncepcji przyjętej w poprzednich dwóch typach, Delaware i Florida, które miały w tym samym miejscu po trzy wieże. W zamyśle typ Wyoming miał otrzymać działa większego kalibru 357 mm, ale jak to bywało, ich opracowanie opóźniłoby oddanie okrętów do służby, zostało więc po staremu i w imię postępu dodano po prostu szóstą wieżę. Zmiana kalibru nastąpiła dopiero przy kolejnym typie New York, także reprezentowanym przez dwie jednostki, w tym zachowanego do dziś jako muzeum USS Texas.

W swej pierwotnej postaci oba pancerniki były napędzane turbinami (typ New York otrzymał ponownie maszyny parowe, które uważano wówczas w US Navy za wydajniejsze) z kotłami opalanymi węglem, co zmieniono w latach dwudziestych, montując kotły opalane ropą (przeznaczone pierwotnie dla nieukończonego typu South Dakota). Dodano wtedy także bąble przeciwtorpedowe i artylerię przeciwlotniczą, niejakiej zmianie uległa sylwetka.

Zgodnie z postanowieniami drugiego traktatu waszyngtońskiego z 1930 roku USA miały wycofać kilka najstarszych drednotów, co objęło wówczas typ Florida (z USS Utah przebudowanym na okręt cel) oraz USS Wyoming (przebudowany na jednostkę szkolną, złomowany dopiero w 1947 roku). USS Arkansas pozostał w służbie, niemniej jako jedyny w US Navy drednot wyposażony w działa kalibru 305 mm był w latach trzydziestych okrętem coraz bardziej odbijającym od nowoczesnych wzorców.

Okres przed I wojną światową USS Arkansas spędził na manewrach i wizytach, nie zawsze kurtuazyjnych, jak w Veracruz podczas rewolucji meksykańskiej w 1914 roku. Podczas wojny znalazł się w składzie BatDiv 9, przydzielonego do współpracy z Royal Navy, przez co spędził kilka miesięcy (w latach 1917-18) na Morzu Północnym i w Scapa Flow. Był obecny przy internowaniu Hochseeflotte. Do Stanów wrócił po koniec 1918 roku, akurat na uroczysty przegląd floty.

Okres międzywojenny upłynął mu na ćwiczeniach, tak w składzie Floty Atlantyku, jak i Floty Pacyfiku, wizytach reprezentacyjnych w zagranicznych portach oraz cyklach szkoleniowych midszipmenów. Odwiedził w tym okresie między innymi Cherbourg, Kilonię, Oslo, Edynburg, Kopenhagę, Greenock, Kadyks, Gibraltar, Göteborg, Niceę i Neapol. Wizyty w Europie skończyły się wszakże 1938 roku, co było zapewne znakiem czasu. Rejsy ćwiczebne w tym i następnym roku zdecydowano się ograniczyć do zachodniego Atlantyku.

W chwili wybuchu II wojny światowej, Arkansas był już jednostką zdecydowanie przestarzałą, przez co z góry został przypisany do zadań drugorzędnych. W 1939 roku brał udział w "patrolach neutralności" na Atlantyku, w 1940 powracając do zadań szkoleniowych. 7 grudnia 1941 kotwiczył w Casco Bay w stanie Maine i niebawem (po niejakim dozbrojeniu) został przydzielony do służby konwojowej. W ten sposób spędził większość czasu do 1944 roku, w przerwach stając się znowu jednostką szkolną.

Rutynową służbę przerwała dopiero operacja Overlord. Podczas inwazji w Normandii Arkansas pełnił rolę okrętu artyleryjskiego, wspomagającego siły lądowe, głównie w odcinku Omaha. Podobnie było później, w sierpniu tego samego roku, podczas inwazji w południowej Francji. We wrześniu powrócił do Stanów i w następnym roku, po wizycie w stoczni, został przypisany do Floty Pacyfiku. W jej składzie brał udział w walkach o Iwo Jimę i Okinawę.