Pierwsze badanie wraku (chociaż raczej nie była to pierwsza wizyta na nim) przeprowadzono w 1991 w związku z 75 rocznicą bitwy. Wówczas zrobiła to Royal Navy. Ponowna lokalizacja miała miejsce w 2000 roku, po czym w latach 2001-03 Innes McCartney wraz ze swoją ekipą sporządził pierwsze badania sonarowe pola szczątków. Dokładne mapy uzyskał w trakcie powtórnych badań w 2015 roku (przed setną rocznicą bitwy). Wyniki wszystkich oględzin pozwoliły na sformułowanie pewnych wniosków i hipotez na temat przebiegu zatonięcia znajdującej się na głębokości 60 metrów jednostki i zdarzeń na jej pokładzie.

Szczątki spoczywają w dwóch zasadniczych grupach. Część rufowa, od miejsca za wieżą Q do samej rufy, znajduje się w pozycji odwróconej i nie nosi szczególnych śladów zniszczeń (jeśli nie liczyć część dennej na wysokości rufowej komory i tylnej maszynowni, wysadzonej przez złomiarzy, przez co widoczne są między innymi stosy pocisków 343 mm, zalegające w rufowej komorze amunicyjnej). Wieża X, która musiała wypaść z barbety, leży na dnie przy prawej burcie, przyciśnięta częściowo do dna przez kadłub. Część dziobowa istnieje tylko pod postacią rumowiska, podobnie zresztą jak śródokręcie (co mocno sugeruje, że w komory wieży Q także eksplodowały). Ułożenie szczątków dowodzi, że po rozpadnięciu się i zatonięciu części przedniej, utrzymująca się jeszcze na wodzie tylna zachowała sporo z oryginalnego pędu idącej z dużą prędkości jednostki, przepłynęła nad rumowiskiem dziobu i dopiero potem zatonęła. Jak stwierdził Innes McCartney, nie da się orzec ostatecznie na podstawie obecnego stanu wraku, jaka była kolejność eksplozji, niemniej wiele przemawia za tym, że objęły one wszystkie komory poza rufową (przy czym dziobowa eksplozja została zapewne zainicjowana przez wybuch w komorach dział artylerii pomocniczej 102 mm).

Od 1986 roku wraki pozostałe po bitwie jutlandzkiej są prawnie chronione jako groby wojenne, niemniej we wcześniejszych latach sporo z nich było obiektem prac rozbiórkowych (które zapewne nie zwracały wówczas niczyjej baczniejszej uwagi). Dotyczy to także HMS Queen Mary, która straciła w ten sposób śruby (może i trzy, bo tylko jedną dostrzeżono w mule), fragment poszycia dennego części rufowej i zapewne ileś więcej elementów (są też ślady, że próbowano wydobyć jedno z leżących luzem dział 343 mm).