Stępki pod dwie pierwsze jednostki (Littorio - później Italia, oraz Vittorio Venetto) położono w 1934 roku, zaś w 1938 rozpoczęto budowę dwóch kolejnych, lekko zmodyfikowanych wobec starszych braci, Roma i Impero. Ostatni nie został ukończony i nigdy nie wszedł do służby, zaś dwa ocalałe po kapitulacji Włoch przypadły Stanom Zjednoczonym i Wielkiej Brytanii i zostały złomowane do końca 1954 roku. Wcześniej nie wyróżniły się niczym szczególnym, chociaż miały okazje do udziału w walce.

Historia uszkodzeń okrętów (zwłaszcza Littorio) udowodniła, iż teoretycznie bardzo skuteczny i nowatorski system ochrony podwodnej części kadłuba nie spełniał swojego zadania (w dużej mierze na skutek wad wykonawczych). Dodatkowo mimo wielkości i dużej prędkości okręty wykazywały się też anachronizmami, jak warstwowy układ głównego pasa pancernego i mały zasięg działania (taki akurat na Morze Śródziemne). Spośród niebojowych zalet wspomnieć można zaś o pięknej, jak sądzę, sylwetce.

Roma otrzymała dwa trafienia - pierwsze o 16:47, na skraju pokładu po prawej burcie, na wysokości tylnej nadbudówki, drugie o 16:02 między wieżą głównej artylerii numer 2 a lewoburtową przednią wieżą dział 152 mm. Pierwsza bomba eksplodowała zapewne w przedniej maszynowni (albo pod nią), powodując zalanie pomieszczeń w tym rejonie, zwarcia instalacji i spadek prędkości pancernika (obie wewnętrzne śruby nie pracowały), przez co pozostał on za resztą zespołu. Druga detonowała po kilku sekundach od trafienia komory amunicyjne wieży nr 2, która została wyrzucona w powietrze.

Zaraz po tej eksplozji pancernik położył się na prawą burtę, następnie zaś przewrócił się do góry dnem i jednocześnie przełamał w okolicy wieży nr 2. Obie części szybko zatonęły. Zgodnie z późniejszymi ustaleniami załoga Romy w tym rejsie liczyła 1849 ludzi, z których 1253 zginęło wraz z okrętem. Niektóre źródła sugerują, że na pokładzie było jeszcze około 200 osób, których nie ujęto w oficjalnych statystykach, co podniosłoby liczbę ofiar do 1393. Reszta zespołu (z uszkodzonym jednym trafieniem w pokład dziobowy pancernikiem Italia) dotarła do celu. Oba ocalałe okręty typu Vittorio Venetto trafiły wkrótce na Maltę, gdzie pozostały do 14 września (w Zatoce Świętego Pawła), po czym przeszły do Egiptu na Wielkie Jezioro Gorzkie na Kanale Sueskim.

Duchem sprawczym poszukiwań wraku RN Roma był Guido Gay, projektujący pojazdy podwodne dla włoskiej marynarki wojennej. Pierwszą próbę lokalizacji pancernika podjął w 1980 roku, z kolejnymi podejściami w 2002 (wraz z marynarką wojenną) i 2005. W 2012 roku wykorzystał samodzielnie zaprojektowany holowany sonar boczny, dzięki któremu zdołał zlokalizować trzy obiecujące cele. W czerwcu tego samego roku dokonał ich weryfikacji z użyciem zdalnie sterowanego pojazdu podwodnego i potwierdził, że to Roma.

Wrak RN Roma spoczywa około 30 kilometrów na północ od Sardynii, na głębokości od 1000 do 1200 metrów. Tonący okręt rozpadł się na cztery główne części. Dziobowa (zapewne do pierwszej barbety), leży w pozycji odwróconej, podobnie jak i główna (od tylnej nadbudówki do dobrze zachowanych śrub). Sama rufa znajduje się około stu metrów od niej. Kilkaset metrów na północ spoczywa część śródokręcia, od mostka, niemalże po tylną nadbudówkę, tym razem na równej stępce, z zachowanym pomostem bojowym i większością dział przeciwlotniczych 90 mm.