Ponieważ chodziło o jak najwcześniejsze uzyskanie dodatkowych okrętów, skupiono się na możliwościach konwersji na lotniskowce istniejących albo budowanych już jednostek (podobnie, jak miało to miejsce wówczas i później w Niemczech i Japonii). Wśród potencjalnych kandydatów wymieniano nawet okręty liniowe typu Iowa i wielkie krążowniki typu Alaska, jednak za najbardziej opłacalne i rokujące uznano wykorzystanie kadłubów lekkich krążowników typu Cleveland, których długa seria powstawała już w stoczniach. Przeróbka objęła ostatecznie dziewięć jednostek.

Przez swoją genezę były to jednostki niewielkie, o ograniczonym potencjalne bojowym, niemniej dzięki dużej, typowo krążowniczej prędkości mogły bez trudu współdziałać z większymi braćmi i niemal natychmiast weszły w skład szybkich grup uderzeniowych. W okresie walk o Filipiny (lato 1944) ich samoloty stanowiły 38-40% całości sił lotniczych US Navy, biorących udział w operacji. Początkowo okręty były klasyfikowane tak samo, jak lotniskowce floty (CV), dopiero w lipcu 1943 zmieniono im oznaczenia na CVL, co oznaczało lekkie lotniskowce. Eksperyment okazał się na tyle udany, że już w trakcie wojny wdrożono program budowy kolejnych lekkich lotniskowców na dających większe możliwości kadłubach ciężkich krążowników typu Baltimore, jednak dwie jednostki typu Saipan weszły do służby dopiero w 1946 roku.

Przed zatopieniem umieszczono na jego pokładzie kilka zalanych cementem beczek z materiałami radioatywnymi (jak na przykład gumowe rękawiczki), zaś samo zatopienie połączono z testem nowych głowic torpedowych, które zostały ulokowane pod pokładem okrętu, zapewne na wysokości śródokręcia. Ponadto podana wówczas pozycja spoczęcia wraku (215 mil od brzegu) mocno różniła się od rzeczywistej (30 mil od brzegu), co zapewne było świadomą, nawet jeśli trochę paranoiczną, próbą zmylenia przeciwnika co do lokalizacji obiektu związanego jakoś z testami broni atomowej. Biorąc pod uwagę, że był to początkowy okres zimnej wojny (z procesem Rosenbergów i wyścigiem dla skonstruowania bomby wodorowej) zapewne nie powinno to specjalnie dziwić. Tajemnicą objęto też sposób zatopienia lotniskowca.