Wraz z pozostałymi amerykańskimi pancernikami przeszedł na początku lat trzydziestych przebudowę, w ramach której nie dość wytrzymałe kratownicowe maszty zostały zastąpione trójnożnymi, ponadto unowocześniono artylerię średniego kalibru, pogrubiono pancerz i dodano katapultę dla wodnosamolotu. Mimo tego na początku lat czterdziestych USS Arizona (wówczas Flota Atlantyku) był już okrętem przestarzałym, o małych walorach bojowych, szczególnie w porównaniu nowymi szybkimi jednostkami.

Jakkolwiek okazał się zwycięstwem taktycznym, jego długofalowe skutki nie były militarnie szczególnie korzystne dla cesarstwa. Spośród ośmiu pancerników tylko dwa nie wróciły ostatecznie do służby (USS Arizona i USS Oklahoma), przede wszystkim jednak nie udało się Japończykom wyeliminować żadnego z lotniskowców, których w Pearl tego dnia po prostu nie było - a to one, nie ciężkie okręty artyleryjskie, miały stać się na Pacyfiku główną siłą uderzeniową. Nie uległy także wielkim zniszczeniom zasoby samej bazy (w tym zapasy paliwa), zaś utracony sprzęt, np. lotniczy, został rychło zastąpiony nowszymi maszynami. Jeszcze gorzej wyglądało to pod względem politycznym. Miast napełnić Amerykanów bojaźnią, niespodziewany atak stał się symbolem czegoś, co należało pomścić i wywołał powszechne społeczne poparcie dla przystąpienia Stanów do wojny po stronie Aliantów.

Można zastanowić się, dlaczego Japończycy aż tak bardzo pomylili się w rachubach? Zasadniczy powód wiązał się zapewne z różnicami kulturowymi - w japońskiej tradycji walki nie było nigdy niczego podobnego do europejskich "honorowych kodeksów rycerskich," które nakazywałyby prowadzenie wojny zgodnie z pewnymi regułami. Liczyła się wyłącznie skuteczność, przy czym wielkie znaczenie przywiązywano do umniejszania ducha w przeciwniku pokazami siły i determinacji - co z kolei obce było Amerykanom. Na dodatek zamknięte, ksenofobiczne i patrzące z góry na inne narody społeczeństwo japońskie zwykło mierzyć wszystkich swoją miarą, nie biorąc wspomnianych różnic pod uwagę. Zostaje zdziwić się, że dotyczyło to najwyraźniej także wysokich oficerów z naczelnego dowództwa, którzy w olbrzymiej mierze kształcili się właśnie w Stanach. Niemniej jednak...

Niektórzy historycy twierdzą wręcz, iż gdyby Japonia "po europejsku" wypowiedziała Stanom wojnę i zmusiła je do reakcji, czyli wyprawienia floty na drugi koniec Pacyfiku, gdzie doszłoby do spotkania z nowocześniejszą i silniejszą flotą japońską, losy tego konfliktu mogłyby potoczyć się mocno inaczej...

Zagłada okrętu została sfilmowana amatorską kamerą (i jest jednym z trzech takich dokumentów obrazujących zatonięcie pancernika - pozostałe dotyczą SMS Szent Istvan i HMS Barham). W późniejszych latach aż dwukrotnie odtwarzano ją na potrzeby kina - w filmach Tora! Tora! Tora! i Pearl Harbor. O ile pierwsza, ogólna wizja nie budzi większych zastrzeżeń, o tyle odnośny fragment z drugiego filmu - w którym bomba wpada niczym worek kartofli między stojące w komorze pociski artyleryjskie - jest przykładem radosnej twórczości scenarzysty i zafałszowaniem historii.