Japoński program rozbudowy floty wyszedł od wzorów brytyjskich, jednak szybko dorobił się własnych koncepcji projektowania ciężkich jednostek, czego pierwszym dobitnym przykładem były pancerniki typu Fuso, potwierdzeniem zaś następny typ Ise oraz najpotężniejsze w swoim czasie Nagato i Mutsu. Dalszy rozwój Połączonej Floty (czyli nader kosztowna realizacja planu 8+8), został na długie lata wstrzymany przez postanowienia konferencji waszyngtońskiej, stąd wszystkie istniejące już jednostki poddawano w następnych latach daleko idącym modyfikacjom.

Fuso i Yamashiro weszły do służby w okresie pierwszej wojny światowej, będąc na owe czasy okrętami nowoczesnymi, jednak już w latach dwudziestych zdecydowano się na ich modernizację, otaczając przedni, trójnożny maszt pomostami oraz zwiększając kąt podniesienia dział artylerii głównej z 25 do 33 stopni. Niewiele później, w pierwszej połowie lat trzydziestych zostały poddane gruntownej przebudowie, polegającej m. in. na dalszym zwiększeniu kąta podniesienia dział (do 43 stopni), dodaniu "bąbli" przeciwtorpedowych, wzmocnieniu pancerza, wymianie siłowni, usunięciu przedniego komina i wydłużeniu kadłuba w części rufowej o osiem metrów. W okresie międzywojennym zasłynęły przede wszystkim dzięki niebywale rozbudowanym pomostom bojowym, wyrastającym niczym wieże ponad poziom pokładu. W przypadku Fuso zwana powszechnie "pagodą" konstrukcja miała wysokość 45 metrów.

Po zakończeniu drugiej przebudowy w 1938 roku Fuso wszedł w skład drugiego dywizjonu pancerników (razem ze swoim bliźniakiem oraz Mutsu, Nagato). Obie jednostki wzięły udział w kilku operacjach, większość czasu spędzały jednak na kotwicowisku Hashirajima. Po bitwie pod Midway planowano przebudowę obu okrętów typu Fuso na lotniskowce, jednak zaniechano tych planów (zrealizowanych wobec typu Ise, którego uzbrojenie było w gorszym stanie). Ostatecznie w październiku 1944 zostały wyznaczone do udziału w operacji Sho-Go.

Jesienią 1944 roku siły sojusznicze rozpoczęły inwazję na Filipinach, przeciwko której Połączona Flota skierowała niemal wszystkie, dostępne jeszcze siły. Fuso (oraz jego bliźniak) znalazły się w składzie południowego zespołu wiceadmirała Nishimury, który otrzymał rozkaz sforsowania cieśniny Surigao i dojścia tą drogą do zatoki Leyte, gdzie z innego kierunku zdążał silny zespół pancerników i krążowników prowadzonych przez wiceadmirała Kuritę. Razem miały zniszczyć flotę inwazyjną.

25 września, podczas próby forsowania cieśniny Surigao, zespół Nishimury trafił na znaczne siły przeciwnika, złożone z kutrów torpedowych, niszczycieli, krążowników i sześciu starszych okrętów liniowych pod dowództwem admirała Olendorfera. Były to California, Pennsylvania, Mississippi, Tennessee, Maryland i West Virginia. Nim jednak zdążyły otworzyć one ogień (co stało się o godzinie 3:53) i obezwładnić Yamashiro, już o 3:09 Fuso został storpedowany, co zakończyło jego marsz.

Wedle powtarzanych przez lata w wielu źródłach relacji eksplozje komór amunicyjnych na śródokręciu miały spowodować przełamanie się Fuso na dwie części, które płonąc zdryfowały daleko od siebie i zatonęły po iluś godzinach. Dokładniejsza analiza wspomnień uczestników walki pozwalała jednak sądzić, że doszło jedynie do pożarów na pokładzie, które pośród nocnych ciemności zmyliły obserwatorów. Przypuszcza się, że nabierający z wolna wody pancernik zatonął po upływie około czterdziestu minut od storpedowania.

W wielu źródłach można spotkać się też z informacją, że Fuso poszedł na dno z całą załogą. Japońskie źródła podają jednak, że dziesięć osób z załogi pancernika wróciło ostateczne do kraju, można też sądzić, że iluś jeszcze marynarzy, ocalałych z zagłady okrętu, zginęło później na lądzie z rąk Filipinczyków (co zdarzało się wówczas dość często) albo utonęło wraz z niszczycielem Asagumo, który ratował rozbitków w cieśninie, ale sam został krótko potem zatopiony przez niszczyciel US Navy. Obecnie przyjmuje się, że liczba ofiar wśród załogi Fuso wyniosła 1620 osób.

Wrak Fuso (podobnie jak i Yamashiro) został zlokalizowany pod koniec listopada 2017 roku przez ekipę działającą z pokładu RV Petrel w ramach wyprawy zorganizowanej przez Paula G. Allena, który zapewniwszy sobie pełną płynność finansową (jako współzałożyciel Microsoftu) postanowił chyba pofolgować wielkim pasjom - do 2018 roku odszukał również wraki takich okrętów, jak Musashi, USS Indiannapolis czy USS Lexington, dokonując także ponownej (po Ballardzie) penetracji Cieśniny Żelaznego Dna na Wyspach Salomona.

Kadłub Fuso znajduje się na dnie w pozycji odwróconej na głębokości około 190 metrów i jest łatwo rozpoznawalny. Jak wskazują zdjęcia sonarowe, tylko osłabiona eksplozją torpedy część dziobowa odłamała się i spoczywa pod kątem, skierowana na prawą burtę (czyli patrząc z góry, w lewo). Imponująca "pagoda" masztu oderwała się najpewniej jeszcze podczas tonięcia, jej szczątki zalegają niedaleko wraku. W ten sposób ostatecznie dało się zaprzeczyć wersji o przełamaniu się pancernika na dwie części - wiadomo na pewno, że zatonął on w całości.

Stan obu wraków sugeruje, że zatonęły w identyczny sposób - najpierw przewracając się do góry dnem, potem tonąc dziobem, który oparł się o dno, gdy rufa była jeszcze wysoko w górze, może nawet na powierzchni. Wówczas najpewniej dziobowe fragmenty kadłubów odłamały się, oparte tak o dno - w przypadku Yamashiro dziób spoczywa zagięty ku tyłowi i częściowo na kadłubie, zaś w przypadku Fuso osłabiona wcześniej sekcja całkiem odpadła.