HMS Drake powstał w stoczni Pembroke i nie przebiegło to bez problemów, o czym wiadomo z zachowanych zapisków jego pierwszego dowódcy, którym był kapitan John Jellicoe, późniejszy dowódca Grand Fleet i pierwszy lord morski. Jak stwierdził wprost: "włosy jeżyły się na głowie" od wszystkich niedoróbek, w tym przecieków kadłuba i niedopasowania włazów w grodziach wodoszczelnych. Po ostatecznym wprowadzeniu do służby okręt znalazł się najpierw w Flocie Kanału, zaś w latach 1910-11 we Flocie Atlantyku. Następne dwa lata spędził na wodach Australii, aby po powrocie w 1913 roku zostać przeniesionym do rezerwy. Gdy w 1914 znowu zapachniało w Europie wojną, dziesięcioletni już i tym samym przestarzały krążownik został jednak w połowie roku przywrócony do czynnej służby, biorąc nawet udział w przeglądzie floty i próbach mobilizacyjnych. Już po wybuchu Wielkiej Wojny jego pierwszym zadaniem było eskortowania liniowca RMS Olympic, który wrócił właśnie z Nowego Jorku i miał został odprowadzony do Liverpoolu.

W październiku 1914 roku HMS Drake odbył dość nietypowy rejs do Rosji dla zabrania stamtąd ładunku złota, mającego być zapłatą za udzielaną przez Wielką Brytanię pomoc wojskową. Chodziło o kruszec o wartości 8 milionów funtów (co w 1904 roku odpowiadało w przybliżeniu kosztom budowy ośmiu takich krążowników pancernych, jak Drake, zaś w 1914 wystarczyłoby prawie na trzy pancerniki typu Queen Elizabeth). Wyprawa została zaplanowana i przeprowadzona w ścisłej tajemnicy, zaś sam załadunek (czy raczej przeładunek) złota na pokład okrętu został przeprowadzony nocą i na pełnym morzu, 30 mil od Archangielska. Krótko potem, już w 1915 roku, HMS Drake został włączony do składu Grand Fleet.

Od tamtej pory (z przerwą na lekką modernizację uzbrojenia z początkiem 1916 roku) pełnił służbę konwojową i w jej to trakcie, zaraz po przeprowadzania konwoju HH24 ze Stanów Zjednoczonych do brzegów Północnej Irlandii, został nad ranek storpedowany przez niemiecki okręt podwodny U-79. Torpeda trafiła na wysokości drugiego komina, zatapiając błyskawicznie prawoburtową kotłownię numer 2 i dwie maszynownie i zabijając 18 ludzi z ich obsady - ocalało tylko dwóch, z czego jeden wyrzucony przez właz podmuchem na pokład. Zasilana parą maszynka sterowa przestała działać, przez co podjęto próbę sterowania śrubami. Działo się to niedaleko wyspy Rathlin, odległej o jakieś 90 kilometrów od Belfastu, gdzie z początku chciano doprowadzić uszkodzony okręt. Narastający przechył nie dał jednak po temu szans, zdecydowano się więc osadzić go na mieliźnie w pobliskiej zatoce Church. Po drodze doszło jeszcze do zderzenia z frachtowcem SS Mendip Range, który zagrożony zatonięciem także szukać musiał ratunku na płyciźnie. Sam Drake nie miał tyle szczęścia. Chociaż koło południa dotarł do zatoki, gdzie dowódca zamierzał doczekać ratunku, rychło trzeba było zdjąć załogę i o 14:35 okręt przewrócił się ostatecznie, z lewą burtą wystającą wciąż nad powierzchnię wody.

Wrak HMS Drake wzbudził pewne zainteresowanie już w latach dwudziestych, gdy podjęto pierwsze akcje pozyskiwania z niego złomu, niemniej jeszcze w 1962 roku był całością na tyle zwartą, że gdy wracający z Islandii trawler wpadł na wrak, doznał uszkodzeń aż tak poważnych, iż zatonął tuż obok krążownika (czy też prawie na nim). Dało to impuls do działań porządkowych. Nurkowie ze Scottish and Northern Ireland Bomb and Mine Disposal Team zniszczyli ładunkami wyższe partie obu wraków, usuwając przy tym amunicję i uzbrojenie z pozostałości krążownika. W 1978 roku wypompowano ponadto znajdującą się nadal w jego zbiornikach ropę, która zaczęła wtedy właśnie wyciekać, zanieczyszczając wybrzeże.

Wręgi kadłuba na rufie HMS Drake
Picture: Wessex Archeology

Fragment kadłuba w części dziobowej HMS Drake
Picture: Wessex Archeology

Spoczywający na głębokości 15 do 19 metrów wrak wydaje się być nadal częściowo rozpoznawalny, zwłaszcza w okolicy mniej zdemolowanych dziobu i rufy. Jest też dość popularnym miejscem nurkowania rekreacyjnego, czemu sprzyja dodatkowo niezła w tej okolicy widoczność. W 2006 roku nurkowie Wessex Archaeology przeprowadzili kompleksowe badania wraku. Stało się to na zlecenie Environment and Heritage Service of Northern Ireland i miało na celu ustalenie, czy należałoby wpisać szczątki krążownika na listę obiektów chronionych na mocy ustawy z 1973 roku (o ochronie wraków). Działania te zaowocowały szczegółowym raportem z dokładnym opisem znalezisk i stanu wraku (link na dole strony).